Sussun herkes, konuşmasınlar artık,
Ben bile çok geliyorum kendime,
Ben bu parçalanmış hayatı istemiyorum,
Efendim boşverin kac parçaya bölündüğümü,
Çok olmak isterken az kalmışsam ne olur?
Onu beklediğim sokakları yaktım ben,
Yıktım adının geçmediği satırları,
Kendi ellerimle öldürdüm hayallerimi,
Acımasız bir katilim ben, parmaklarımda kelimelerin kanı,
Bana güzel günlerden bahsetmeyin hayal kurmak istemiyorum artık,
Yolun sonu karanlık, çıkışı yok çukurların,.
Burası çok gürültülü, susun şimdi,
Kelimelerim can verirken konuşmayın,
Palyaço bir sey söyleme lütfen, ıslak gözlerle bakma bana,
Bir cenaze merasiminin arifesindeyim,
Papatyalar ekelim her tarafa,
Efendim çiçekleri gözyaşlarımla sulayabilir miyim?
Bir fırtına var içimde, evet palyaço sen gittiğinden beri böyle,
Siz gidin! Beni beklemeyin! Gelemeyecek bir treni bekliyorum,
Ben gidemem, en büyük gidişim kalışımdır,
Hala anlam arıyorum yüzündeki ifadelerde,
Efendim insan ne kadar sevebilir? Hele o gitmişse! Hele sen bitmişsen!
Yazmak yüzleşmek gibi, yokluğu ise..
Aklıma geliyor benim, hatırlıyorum,. Hatırlamak en büyük işkence, teker teker yıkılıyor umutlarım,
Efendim insan imkansızı bekler mi hiç? İmkansızın yokluğunu anlatmayın bana,
Felsefi tartışmaların çok uzağındayım,
Ben onun gözlerinde kayboldum, çıkış yok biliyorum,
Nice şiirler yazacağım yokluğuna,
Evet, palyaço başrolü olmayacak mutluluk masallarının,
Renk körü bir hayat işte,
Tutunmaya çalıştığım bütün dallar kırık,
Ben yine aynı yerde, şarkılar başa sarıyor hep,
Acılar da aynı, bulutlarda, martılar hep kendi etraflarında dönüyor,
Bu yalnızlığı bölmek gerek artık, yeni yeniler bulmak lazım,
Efendim ben onu beklemekten bile gidiyorum şimdi,
Bence terkedelim siirleri, satırları,
Yaşanmamış hatıraları da atalım,
Evet, palyaço sinirliyim ve hep kaçtığım kararları almalıyım artık,
Beklemek boşuna, o gelmeyecek, o bilmeyecek gerçekleri,
Onsuz geçen zamanlara yaşam diyorlar ne kadar yazık...