Kendimi yine beyaz bir sayfada buluyorum. Seni ilk gördüğüm yerdeyim şimdi. Bunun kaçıncı sayfa olduğunun çok bir önemi yok hep başladığım yerde buluyorum kendimi. Sanki zaman ilerlememiş gibi. Bu yalana inanırdım ben aslında kalbimde hissettiğim acı olmasaydı, kanamasaydım. Biz hep eksildik biliyor musun. En çok da hayalin gidince eksildim, bölündüm ben.
Bir tarazi var sanki ve ben bir kefesine umutlarımı koyuyorum, sevgimi, hayallerimi koyuyorum sonra diğer tarafta hiçbir şey var ve hiçbir şey bana dair ne varsa onlardan daha ağır geliyor. Hep hiçe çıkıyor, sanki sıfırla çarpıyorlar beni hep sıfır. Elimi uzattığım her çiçek kuruyor belki ben sevmeyi bilmiyorum, belki ben hep çıkmazım, hep çıkmazlarla çevrili yüreğim. Ben var etmeye çalıştıkça başarısız oluyorum.
Seni bulmak için çok çabaladım, tam buldum dediğim zaman aldılar seni benden. Dayanıyorum ben, sensizlikten başa bir şey kalmadı bende. Hiçlerden bir yapmaya çalışıyorum. Terazinin bir tarafı sıfır ve ben diğer tarafa ne koyarsam koyayım hep sıfır oluyor. Matematiğe inanmıyorum bu yüzden, matematik çok saçma bir şey.
Beni duymadığını biliyorum. Sıfır olduğum sürece duyamazsın zaten beni. Duysaydın neler olurdu bilmiyorum. Sıfırla çarpılmasaydım ne olurdu bilmiyorum. Karşına bir olarak çıkmak isterdim senin. Bir olsaydım belki, bir olsaydım bir kalsaydım iki olabilirdik belki. Seninle artmak istiyordum ben, seninle çoğalmak istiyorum. Sıfır olduğum sürece ne mümkün. Olasılıklardan bahsetme bana, onlara da inancım kalmadı. Bir şiirin son satırında astım hepsini ben.
Yine bir satırdayım, her yazıyı seni görmek için yazdım ben. Hep sıfırla çarptım aslında kendimi. Bu yüzden seni göremediğim satırlarında anlamı yok, yanında kalamadığım hayaller saçma sapan şimdi. Bir olsaydım gelirdin belki, hayalin kalırdı benimle, bir sabah uyanınca ilk seni görürdüm. Elini tutamadıktan sonra anlamı yok ki.
Bu yüzden ben gitmeyi seçtim. Ben bitmeyi seçtim, sıfırla çarpıla çarpıla yok olmayı seçtim. Bu bir veda sanırım, bu bir ayrılık gibi ama gidemiyorum işte. Sıfır birden daha büyük, çok daha büyük, sana yazdığım yazmadığım her satır sıfır. Sıfır birden daha büyük bu yüzden, senden daha büyük değil ama. Ben yine kalan hayallerime sarılıp uyurum sıkıntı yok. Sıfırla da çarpılırım o da sorun değil sadece bir daha elini tutamamak var işte ona yapabileceklerim bitti. Bende bittim, matematiğe inanmıyorum ben, geriye inanacak hiçbir şey kalmadı. Her sokak sıfıra çıkıyor şimdi.
Elini tutamıyorum ya, seni göremiyorum ya artık, inan çok anlamsız. Seni benden aldılar, ben hiçim aslında. Satırlardan ibaretim, satırlarda yaşıyorum, yazmazsam ben yapamam. Sensizliğe başka türlü dayanamam. Yazmam lazım, sıfır birden büyüktür evet, beni boş ver. Bu yazıda bitecek ve ben senin olduğun bir rüyayı bekleyeceğim.
Dayanamıyorum artık, yapamıyorum ben sensiz. Ne olursun bir kere gel, bir an için sadece ve bir anın ömrümden daha büyük olduğunu anlayayım. Artık yok olmak istemiyorum ben. Sadece bir kez gül bana, acılarını kat bana en azından senin için yanarım ben. Kat acılarını acılarıma, ben çoğalmak istiyorum seninle, sıfır birden daha büyük evet, ben çok olmak istiyorum. Mutlu ol sen en iyisi, beni boş ver, ben bir şiirin sonunda oturur, beklerim. Beklerim sonra, beklemek çok güzel, hele seni beklemek.
Sonra yeni bir şiir yazarız içinden mavi bir dere geçen yeşil bir ormanın yanında. Geleceğini biliyorum, sadece bir kapı var aramızda bir adımınla her şey değişebilir. Kapanan kapıları, çıkmaz sokakları boş ver, bir şiirin sonunda buluşalım. Koyu bir kahve içelim seninle, biraz şiir demleyelim.
Bak cümlelerim bitiyor, sonu düşünmek istemiyorum. Son çok saçma şimdi, bir şiirin bitiminde gel benim yanıma. Yaraların var biliyorum, acıların da var onları da biliyorum ama biz bir olalım. Yoksa hep eksik, hep yalnız, Adımın yalnızlık olmasını istemiyorum daha fazla.
Sen hala yoksun, ben hala bekliyorum, alıştığımız gibi ama orada olduğunu biliyorum. Bak güneş doğacak sen yeter ki gül, bak yarın güzel olacak senin için. Bir kapı, bir yol, az kaldı sadece bir adım daha, bekliyorum bir şiirin bitiminde.