Bu sefer "sevmek için neler gerekir" diye sordum ona. Bazı konularda benden daha bilgili olduğu için onun düşüncelerine güvenirim ama bir kötü tarafı vardır onun. Genellikle soruya soruyla cevap verir. Bu yüzden konuştuğumuz her ne ise bir sonuca bağlanmaz. Sorumun üzerine hemen cevap verdi "insanın renklere ihtiyacı var mıdır sevmek için?"
Bu yüzden severim kendimle konuşmayı. Çünkü hep en zor soruları sorar. Hatta lisede o nefret edilen matematik hocasından daha acımasızdır.benden cevap gelmeyince konuşmaya devam etti "mesela sevginin rengi nedir?"
Bu sorunun cevabını bilmiyordum aslında. Başta kırmızı olduğunu düşündüm sonra kırmızının sevgiyi anlatmadığını söyledim kendime. gözümün önünden diğer renkler geçerken ben yine cevapsız kaldım. Onun en zor soruları sorduğunu söylemiştim ya hani işte bu nedenle ben cevap veremiyordum. Sessizliğimi görmek kendimin hoşuna gidiyordu biliyordum bunu. Bunun üzerine tekrar konuşmaya başladı. "İnsan siyah renkte sevebilir mi?"
Sorular giderek zorlaşıyordu. Sevginin ne olduğunu sorgulamakla başlayan konuşma sevginin renginin ne olduğunu kararlaştırmaya varmıştı ve inanın bana etrafımdaki bilinmezliklerin sayısı artmıştı. Ancak bir cevap vermemem gerekirdi benim yoksa cevap veremediğim için egom önemli bir düşüşe uğrar günlerce yüzü asık dolaşırdım ve "sevginin rengi yoktur" dedim. "İnsan tüm renklerle sever. Gökkuşağı gibidir sevmek."
"Güzel cevap" dedim kendime ve bu cevaptan oldukça mutlu oldum. Ancak zor sorular bitmek bilmiyordu. "Sevginin şarkısı var mıdır?" diye sordu bana ve benim için sessizlik vakti geldi. Aklımdan bir çok şarkı geçti ama hiçbir sevgiyi tam olarak anlatmıyordu. Tabi sevginin ne olduğunu bilmediğim için bu soru daha da zorlaşıyordu. "Sevginin şarkısı yoktur" dedim daha sonra. "O tüm notalardır."
Birçok şey konuşmuş olmamıza rağmen ben hala sorumun cevabını alamamıştım."Sevmek için neler gerekir" dedim tekrardan ve gülümsedim kendime. Bu durumla sıklıkla karşılaştığım için oldukça aşinaydım aslında. Sonuçta insanın kazanamadığı savaşlar vardır ve belki de bu savaşların başında kişinin kendisi ile olan savaşları gelir.
Kendimle olan savaşı kaybetmedim ama kazandığımı da söyleyemeyeceğim. Hala sevginin ne olduğunu bilmiyorum. Hala sevgiyi öğrenebilme ihtimalim yok ama umudum bitmiyor. Umut var oldukça insan yaşarmış diyorlar ve bende yaşıyorum. Ama tek başıma ama kendimle savaşarak.