Seninle mutlu olabileceğimi bilmek garip bir duygu doğrusu. Sesini her duyduğumda kendimi bir gelecek kurgusunun içinde bulmak da aynı ölçüde garip. O kurgunun konuşmamız her bittiğinde yarıda kesilmesini ve sesini tekrardan duyduğumda baştan başlamasını tarif etmek zor.
Düşünsene birisini tanıyorsun. Hatta o kadar iyi biliyorsun ki kusursuz bir ilişkinin olacağına inanıyorsun onunla. Ancak o öyle bir yerde duruyor ki senin neler hissettiğini bilmiyor. Hayallerini, gelecek kurgularını paylaşmıyor senin ve bu şekilde o geleceğin asla gelmeyeceğine inanmanı sağlıyor.
Onun yaraları olduğunu biliyorsun. Hangi merhemlerin o yaralara iyi geleceğini de biliyorsun. Onu iyileştirebileceğinden eminsin. Neye ihtiyacı varsa verebilirsin ona. Karşılığında ise sadece hayallerini paylaşmasını bekliyorsun fazlasını değil. Onun elini tuttuktan sonra fazlasının hiç bir önemi yok aslında. O ise çok başka yerlere gidiyor. Çok uzaklara gidiyor belki ama içindeki yeri asla değişmiyor. Yollarınız sık sık kesişse de hep bir adım uzağında kalıyor. Onu geçmiyorsun çünkü geride kalırsa onu kaybedeceğinden korkuyorsun. Hep bir adım uzağından takip ediyorsun. Daha fazla yaklaşmana izin vermiyor.
Bu satırları içimdekileri biraz dökebilmek için yazıyorum. Evet, sen gerçeksin ama ben şu anda hayallerinle konuşuyorum. Bu satırları okumayacağını biliyorum. Okusan da kelimelerimin senin için olduğunu anlamayacaksın. Sadece seni gerçekten sevebileceğimi anlatmak istemiştim aslında. Buraya kendin olarak gelip kendin olarak kalabileceğin bir yürek olduğunu anlatmak istiyorum sana. Oysa bu satırları okumayacaksın, okusan da tanıyamayacaksın kendini.
Kendin olarak sevilebilirsin bu asla gerçekleşmeyecek hayalde. Belki bu yüzden yazıyorumdur bilemiyorum, okur ve bu satırlarda kendini bulabilirsin diye sanırım.
Belki paylaşırsın diye hayallerimi...