"Mutlu değilim ben. Şurdaki amca bana kötü bakıyor. Anne lütfen birşeyler yap. Korkuyorum anne, çok korkuyorum." Çivisi çıkan bir dünyada yaşıyoruz doğru ama bazı şeyleri de kabullenemiyor insan. Düşünün daha küçücük bir çocuk var ve birileri ona zarar veriyor. Düşünelim biraz 4 veya 5 yaşında bir çocuğun başına o yaşlarda kötü bir şey gelirse bu onun geleceğini nasıl etkiler. Biraz düşünelim ve farklı açılardan bakalım. Bir kere bütün bu pisliklere mağruz kalan yetişkin birisi değil ki yetişkin insanlarda bile nasıl etkiler yarattığını biliyoruz. Karşımızda bir çocuk var ve o çocuğun en doğru şekilde yetişmesi lazım. O çocuğun bu tarz korkulardan uzakta, insanlara güvenerek büyümesi gerekiyor. Peki bu noktada biz neler yapabiliriz düşünüyorum da aslında toplumu bilinçlendirmekten başka elimizden bir şey gelmiyor. Çocuk haklarının asayasal güvenceye alınması gerekiyor belki çocuklara dokunan elleri kırmak gerekiyor bilemiyorum. Bildiğim tek bir şey var ki o çocukları, çocuklarımızı başıboş bırakamayız. Belki biraz daha dikkat edersek en azından gördüğümüz zaman tepkimizi koyarsak. Çocuklar yatılı okula gittiğinde onların peşini bırakmazsak, sürekli takip edersek ilerleme sağlayabiliriz. Çocuklarımız kadar değerli bir şeyimiz yok şu hayatta. Geleceğe miras bırakabileceğimiz başka bir şey yok. Sadece çocuklarımız var ve onlar geleceği kurgulayacaklar. Eğer onlar düzgün bir yaşam sunmaz isek düşünün geleceğin halini. Bildiğim tek bir şey var çocukluk dönemindeki psikolojik bozukluklar insanın bütün hayatını, kişiliğini, dünyaya bakış açısını olumsuz etkileyebiliyor. Bu sebeplerle ve insan olmanın getirdiği o büyük güçle çocuklarımızı korumalıyız. Onlardan daha değerli bir şeyimiz yok. Bunun için bilinçlendirmeliyiz evet ve devletimizin de bu noktada gerekenleri yapması gerekir. Çocuklarımızı sevelim ve onları koruyalım çünkü onların buna ihtiyacı var. Hemde hepimizden fazla.