O yelkenliye de aynısını yapmıştın. Bir süre boyunca keyifli geziler yapmış sonra sıkılmış ve bırakmıştın onu. Hala senin adına kiralıktı ve sen farklı bir şey yapmak istedin çünkü onunla gezmekten sıkılmıştın. Yelkenlerini açtın sonuna kadar dümeni serbest bıraktın ve gemiyi terk ettin. Onun esen rüzgarda sürüklenmesini, fırtınalarla boğuşmasını, kayalara çarpmasını büyük bir heyecanla izledin. O günden güne azalırken, eksilirken, kırılırken sen sadece izledin. Sen uzaklardan bir sigara yakıp izledin hep onun sürüklenişi, esen rüzgarın peşine takılıp gidişini. Ne zaman batacağını merak ettin hep. Ne zaman sulara gömüleceğini, ne zaman sivri bir kayada intihar edeceğini hep merak ettin. Ancak o yelkenli bunların hiçbirini yapmadı. Sadece esen rüzgarda sürüklendi, fırtınalarda eksildi.
İstediğin bu değildi, beklediğin bu değildi ve sen yine sıkıldın oynamaktan onunla. Sonra gittin geçen günler için birikmiş kirasını ödedin ve gittin.Kiraladıklarına değil ama kiraladığın yere saygın büyüktü bu yüzden öderdin ne kadar tutmuşsa. Ancak senin borcun o adamlara değildi. En büyük borcun kiraladıklarınaydı. O yelkenlinin fırtınalarda kırılan tahtaları, yağmurda aşınan boyası, kuvvetli her rüzgarda yelkenlerinin yırtılmasından dolayı borçluydun o yelkenliye. Borçluydun ve sen bu borçlarını asla ödemezdin. O yelkenliye sivri kayaları, derin suları düşlediği her an için borçluydun sen ve sen asla bu borçlarını ödemezdin. Sen asla kiraladıklarını umursamazdın.
Bir gün bir yelkenli almıştın hatırlar mısın? Daha doğrusu kiralamıştın o yelkenliyi. Her zaman yaptığın gibi kiralamış ve bir kenara fırlatmıştın işin bitince. Hep yapardın bunu insanlara, eşyalara evlere ve kalplere. Hep yapardın bunu seni seven tüm erkeklere...