Yalan söylemeyi öğrendim artık,
Peşi sıra sıraladım kendime,
İyiyim dedim mesela,
Plastik çiçekler ektim şiirlerime,
Palyaço kendim olunca olmuyor,
Başka birisi olmalıyım ben, kaybolurum, yok olurum, ne olursa olsun,
Ben olursam o gelmeyecek, kimse gelmeyecek,
Efendim biliyorum yalan söylemenin yanlışlığını,
Kendimi kandırmak istiyorum satırlar boyunca,
Gel palyaço yeniden inşa edelim bu şehri,
En çok da kendimizi kandıralım,
Plastik çiçekler ekelim etrafa,
Kalabalık görünelim, maskeler takalım, bol renkli düşlere sarılalım,
Papatyaları da sök palyaço, sahte hayallerin peşinde koşacağım artık,
Geçenlerde bir kadınla tanıştım, bütün satırları yalandı,
Vadesi gün batımından kısa bir roman olmak istedim,
Dudaklarına kırmızı yalanlardan sürmüştü, bu yüzden anlamsızdı öpüşmeler,
Beni hiçbir zaman anlamadı, onu anlamadım,
Efendim karar verdim artık herkes gibi olacağım, yoksa sevilmek çok uzak bana,
Kimse görmüyor dimi? Kimse bilmiyor, anlamıyor?
Bu yalnızlık güzel böyle, dokunma hicbir şeye,
Şiirin keskin tarafı yüreğimde dolaşıyor, kırmızı ay gökyüzünde,
Palyaço giden sever mi? Peki ya hiç gelmeyen?
Sen ne bilirsin tek kişilik bir yürekte iki kişi olmayı!
Onun gözlerini anlatmak isterken, yalnızlığa methiyeler diziyorum,
Ah şu benim akıllanmayan sessizliğim,
Efendim asla kapanmayan yaraları iyi bilirim ben,
Yalan söylemeyi öğrendim artık,
Ben iyiyim dedim kendime, özlemedim dedim utanmadan,
Palyaço uzaklara bakma artık, ışıkları kapat, gözlerini de kapat,
Onun gelmeyeceği bir hayatı görmek istemiyorum,
Şiirleri de önemseme, yazıları da, unut gitsin,
İsimlerimiz hiçbir cümlede yanyana yazılmayacak,
Efendim ben kendimi unuttum onun gülümsemesinde,
Aşk kavuşamamakmış, bense tövbe ediyorum büyük cümleler kurmaya,
Çıkarmayın beni onsuzlukta yıktığım şiirlerin enkazından...