"Ne kadar zamandır yanıyorsun" diye sordu. "Bilmiyorum" diyerek cevapladım. Cevabımı duymamış gibi tekrardan sordu "daha ne kadar yanacaksın?" Yüzümdeki hiçbir ifade değişmeden "bilmiyorum" diyerek cevapladım. Konuşmak istediği belliydi. Konuşup acılarımızı kıyaslamak ve şekilde kendi ıstırabını azaltmaktı amacı. Ancak benim konuşmaya hiç niyetim yoktu ve bir süre sonra sıkılıp uzaklaştı. Onun kaç sorusunu "bilmiyorum" diyerek cevapladığımı sayamadım.
Konuşmamın hiçbir şeyi değiştirmeyeceğini biliyordum. Ne anlatırsam anlatayım ne burada kaldığım süre ne de çektiğim acılar değişecekti. Hepsi benimle alakalıydı. Cehennemdeydim ve yaptıklarımın cezasını çekiyordum. Daha ne kadar burada kalacağımın bir önemi yoktu. Sonuçta ben başkalarının aksine buradan ayrılmak istemiyordum.
Cehennemde olmanın kötü tarafları var. Öncelikle asla bitmeyecekmiş gibi gelen acıları çekiyorsun her an. Bu acıların azı yada çoğu yok, hepsi en büyük. Bir de zamanın hiç bitmeyecekmiş gibi gelmesi var. Yarın diye bir şeye inanmıyorsun burada. Ancak en kötüsü bunların hiçbiri değil. Hiç kimsenin olmaması ve yalnızlığın da değil. En kötüsü geçmişte bir gün söylediğin "hakketmiştim" kelimesi. Onu söylediysen eğer ne olursa olsun kabul etmiş sayılıyorsun. Eğer "hakkettiğine" inanıyorsan cehennemin sonunun olmadığını da biliyorsun. Sonuçta bir başlangıcı da yok oranın. Sen daha yaşarken giriyorsun alevlere.
Cehennemde olmanın, yanmanın, acı çekmenin sonunun olmadığını biliyorsun. Burada olmanın başka kimse ile alakalı olmadığını da biliyorsun. Hepsi senin hatandı ve hatalarını bilerek, isteyerek yaptın. Sadece kendini suçluyorsun. Bu yüzden orası cehennem. Bu yüzden bir çıkışı yok çünkü çıkmak istemiyorsun.
Cehennemle ilgili olarak hep seni ateşe attıklarını söylerler. Sanki bir şeyler sana insafsızca işkence yapıyormuş gibi anlatılır. Aslında bunların hiçbiri gerçek değildir. Ateşe doğru koşup içine atlayan da zehirli kılıçları yüreğine hep kendin saplarsın. O kadar yalnızdın ki sana işkence yapacak bir kişi bile bulamazsın. İşin en ilginç tarafı ise işkence gördükçe acının dineceğine inanmandır ki asla azalmaz bile. Orada geçen her gün en kötü günündür.
Bunları anlatıyorum ama daha ölmedim. Cehennemin dünyadaki ayağını gördüm sadece. Ben, bir zaman önce bunu "hakketmiştim" dedim. Şimdi ileriye bakıyor ve cehennemi görüyorum. Ardından oraya gitmek istiyorum. Acımı başka hiçbir şey azaltamayacak..Pişmanlığımı başka hiçbir şey dindiremeyecek biliyorum.
Ben hayatımın, ömrümün geri kalanında sonsuza kadar işkence görmeye razıyım sadece onun bir kez daha gülümseyebilmesi için. Onun bir kez daha mutlu olabilmesi, tek bir kelime bile söyleyebilmesi için ben bütün hayatımı feda edebilirim.
Onu en son gördüğüm zaman aklımdan hiç çıkmıyor. Karanlık, yağmurlu bir geceydi. İkimiz bir elektrik diğerinin antında durmuş ıslanırken birbirimizin gözlerinin içine bakıyorduk. O ağlıyordu, benim boğazıma büyük bir yumru oturmuştu. Biliyorum onun düşen her damla gözyaşı bir gün olacak cehennemde kılıca dönüşüp yüreğime saplanacak.
Ben ne kadar acı çekersem çekeyim o bir daha asla gülemeyecek. Ben cehennemde sonsuza kadar kalsam bile o asla konuşamayacak. Onun hayatını kararttım ben. Eğer o gece onunla o konuşmayı yapmasaydık veya onun yalvarmalarını dinleseydim o hayatına devam edebilirdim.
Gözleri yaşlı bir şekilde benden hızla uzaklaşırken onu durdurmaya çalışmalıydım. Eğer onu bir kaç saniye bile oyalayabilseydim basit bir veda ikimizin hayatını değiştirmeyecekti. O anı asla unutamıyorum. Önce acı bir fren çığlığı duydum uzun uzun. Daha sonra yüksek bir çarpma sesi ve kısa bir çığlık takip etti onu. Başımı çevirip baktığımda ön tarafı parçalanmış bir araba gördüm. Arka tarafında ise yerde hareketsizce yatan, etrafı kanlarla kaplanmış onu fark ettim. Eğer o gece onu bir kaç saniye oyalayabilseydim aylar boyunca komada kalmayacaktı. Kendine geldiğinde hala yürüyebiliyor, hareket edebiliyor ve konuşabiliyor olacaktı.m Onun hayatını elinden aldım ben ve bunu geri vermenin hiçbir yolu yok. Yapabilseydim bir an bile düşünmeden verirdim hayatımı.
Bazıları cehennemin öldükten sonra başlayacağını söyler. Yine o başkaları şeytanların sana işkence yapacağından da bahseder. Bunların hepsi yanlıştır. Cehennem sen dünyadayken başlar ve sadece sen işkence yaparsın kendine belki acıların bir parça azalır diye ama asla azalmaz. Sen hep cehennemde kalmak istersin. Her şey "bunu hakketmiştim" demenle başlar. Ben mi? Geleceğe bakıyor ve cehennemi görüyorum. Ardından orada acı çekmek için sabırsızlanıyorum belki acılarım azalır diye...