içimde bir sızı sebebini bilmiyorum. düşündükçe daha fazla düştüğümü hissediyorum. hayat ağır geliyor bazen. bi atlas kadar olamıyorum mesela bir dünyayı sırtımda taşıyamıyorum. kimsenin seni anlamadığını düşünürsün ya hani bazen. gerçekte de kimse anlamıyorlardır sadece anlamış taklidi yaparlar sende kanarsın yalan olduğunu bildiğin halde. bazen anlamıþ taklidi bile yapmazlar işte bur. düşünsene bu dünyada seni anlayan kimse yok. yalnızsın ki o kadar çaresizsin ki yapacak hiçbir þeyin yok. gözlerinde akmayı reddeden birkaç damla gözyaşıvar. onlar akmayınca yüreğine baskı yapıyor. sonra küçük kalp krizleri geçiriyorsun, nefes almak, yaşamak bile istemiyorsun. bazı zamanlarda yaşama nedenin kalmıyor senin ki aynı zamanlarda ölmek için bir nedende bulamıyorsun. gitmek isteyip gidecek bir yer bulamamaktan korkuyorsun. kalmak istesen huzurlu bir uykuyu özlüyorsun. canını en çok hangi şarkılar yakıyorsa onlarý açıyorsun sonra. acının derecesi limitlerin üstüne çıkıyor. hala ağlayamıyorsun. seçtiğin her sokak çıkmaz oluyor. rengarenk kelebekler geçiyor önünden kaç günlük hayatları kaldığını merak ediyorsun. bu esnada kendi ölümünü kurgulamaya başlıyorsun. kimin ne yapacağını değil de neleri yarım bırakıp ölmüş olabileceğini düşünüyorsun. belki ölmesen mutlu olacaksın, ne yapmak istiyorsan onu başaracaksın. ancak ölüyorsun sen bir anda. ölümle ilgili olan her şey seni zamana çivilediði sırada büyük bir boşluğa düşüyorsun. öyle bir düşüyorsun ki hemde hiçbir çıkışın kalmıyor geriye. düşerken tutunabileceðin her dalı kırıyorsun ki hala ağlayamıyorsun. bilgisayarın başına geçiyorsun sonra bir intihar provası kurguluyorsun. ardından bir tane daha ve bir başkası. sonra hepsinden vazgeçip içindekileri anlatmak istiyorsun ama biliyorsun kimse seni anlayamayacak. ne yazdıysan bir kısmını anlayacaklar belki bir kaç yaraları sızlayacak ama seni anlamayacaklar. neden bu satırları yazdığını hiç bir zaman bilemeyecekler. bir kısmı ise okumayacak bile belki okusalar anlayabilecekler ama okumayacaklar. neden yazmış olduğunu asla bilemeyeceksin o satırları. rahatlamak için olmayacak çünkü yazarken rahatlamayacaksın. aksine daha beter acıyacak, daha beter düşeceksin o karanlık çukura. sonra ne mi olacak hiçbir şey. aradan biraz zaman geçecek ve kendine bir yalan kurgulayacaksın. düşmediğini var sayacaksın ki arkaplan da düşmelerin devam edecek. sonra o yalan yıkılacak ve kendini daha da derinlerde bulacaksın. her şey yeniden başlayacak ve sen tekrardan sebepsiz bir sızıyla birlikte düşeceksin. üzgünüm gerçekten üzgünüm.

eski bir zaman kalma kırık bir anı sadece....