Yalnızlıktan çok bahsettim burada. Belki her kelimeyi önce yalnızlığa bulayıp yaptım cümlelerimi bilemiyorum. Tekrardan anlatmak istiyorum ama biraz daha başka bir açıdan. Yalnızlık dediğimizde ilk insandan bu güne kadar gelen bir oluşur gelir aklımızda. Yani ilk insandan bu güne hatta geleceğe kadar değişmez yalnızlık. Nereye gidersen git, kiminle olursan ol o hep vardır. Aslında hayatımızın amacı yalnızlığa karşı bir savaş vermektir. Ancak o savaşı hep kaybederiz. Etrafımızda kim olursa olsun, kimi seversek sevelim veya sevgilimizin gözleri ne renk olursa olsun yalnızlığa karşı hep kaybederiz. Sonuçta biz düşünmeyi sürdürdükçe içimizde bir yerler de o düşüncelerin tekilliği vardır. Hayatımızı ne kadar dualitenin etrafına örsek de o sonsuz tekilliği asla bozamayız ve ne olursa olsun hep daim kalır.
Ondan kurtulmanın tek bir yolu vardır o da kendi zihnimizde iki kişi olabilmekten geçer. Yalnızlığın veya tekilliğin başlangıcı düşüncelerde olduğuna göre onun çözümü de aynı yerdedir. Kendi zihninde iki kişi olabilmenin yolunu bilebilen var mı acaba? Yoksa mahkum muyuz bu ıstıraba sonsuza kadar?
