...

Kimseye güvenmediğini ve kimseye inanmadığını biliyorum. Biliyorum ki umudun kalmamış artık. Yorulmuşsun oyunlardan, oyunculardan. Bildiklerini unutmak, gördüklerini hatırlamamak istiyorsun. Kaçmak, gitmek için yanıp tutuşuyorsun. Kimsenin bilmediği, gittiğinde kimliğini unutabileceğin bir diyar düşlüyorsun. Ancak bağlısın hep. Soğuk zincirlerle bağlısın, gidemiyor, unutamıyorsun. Her an hem yaşadığın dünyadan hem de kendinden nefret ediyorsun. Dünyaya olan nefretin seni kilitlediği kafesten dolayı. Kendine olan nefretin de yine aynı sebepten. Olmak zorunda olduğun kişiyi beğenmiyorsun ve olduğun kişi karşı öfkelisin. Başka insanların seni sevmesini bekleyemiyorsun çünkü kendini bile sevmiyorsun. Bu koca dünyada yapayalnızsın, kendin bile terk etmişsin kendini. Kimsen yok ve sen kimsenin değilsin. Kendini yapayalnız hissediyorsun ama yalnız değilsin. Bir dünya dolusu insan senin gibi düşünüyor. Yalnız değilsin, tek değilsin ama bundan haberin yok. Kapılmışsın bir yalana savrulup gidiyorsun. Oysa gerçekler başka ama bunu bilmiyorsun. Sana anlatmaya kalksam bana güvenmiyor, inanmıyorsun...