...

Bazen anlatacak başka bir hikayem yokmuş gibi geliyor bana. Sanki o an bütün kelimelerim tükenmiş ve kocaman bir boşlukta sallanıyorum. Ne yazacağımı bilemediğim zamanlar oluyor genellikle. Hani cümleye başlasam sonu getiremiyor, hangi kelimeyi seçsem onu bile unutuyorum.

Bazen anlatacak başka bir hikayem olmadığına inanıyorum. Sanki o an bütün acıları çekmiş ve aşkı sonuna kadar tükettiğimi düşünüyorum. Aşk olmadan yaratılmıyor, ne bir paragraf, ne bir öykü oluyor orada. Hangi karakteri kurgulasam benimle birlikte sallanıyor boşlukta. Onlar da gidiyor ardından yapayalnız kalıyorum. Ben bile gidiyorum kendimden.

Bazen kimseyi sevmediğimi söylüyorum kendime. "Sen kimseyi sevmedin" sonra sevgiyle gelen ne varsa gidiyor benden. Bir tek güzel cümle kalmıyor ve ardından o devasa büyük boşluk kararmaya başlıyor. Sevgi olmadan olur mu diye soruyorum kendime. Ben gerçekten kimseyi sevmemiş miydim. Bir süre sonra sorumun cevabını gerçekliğin arasından bulamıyorum.

Benim hiç gerçeğim olmamıştı diyorum sonra ve gerçeği olmayan herkes gibi kalakalıyorum. Öyküler yıkılıyor, kurgular toza dönüşüyor. Elimde yırtık bir çanta kelimelerin peşinden koşuyorum sonra. Hangisini tutsam kaçıyor sonra benden. Hiç bir şey anlatamamışım gibi geliyor bana böyle zamanlarda.

Kimseyi sevmemiş herhangi birisi kadar yalnız kalıyorum sonrasında. Gerçeği olmayan birisi gibi küsüyorum her şeye. Karşıma bir sayfa çıkıyor sonra ne yazacağımı bilemiyorum. Anlatmaya kalksam o çaresizliği bunu bile yapamayacağımı düşünüyorum. Her saniye bir hikaye belki ama geçen zamanı bile fark edemiyorum. Ne kelimeler kalıyor bende ne de noktalama işaretleri. Bitti bile diyemiyorum başlamadığım bir yazıya. Sonra günler ve geceler boyunca o beyaz sayfa hep bende kalıyor. Yırtamıyorum, yakamıyorum ve  yazamıyorum tek bir kelime bile.

Aslında bu çaresizliği anlatmak istiyorum. Ellerimin, kollarımın, gözlerimin bağlandığı ve işitemediğim, bilemediğim, yürüyemediğim hatta gezemediğim bir anı sizinle paylaşmak istiyorum. Ancak kelimelerim yok, lal olmuşum o beyaz sayfanın karşısında. Yazmaya kalksam, kalemim yazmaz biliyorum.

Bazen anlatacak hikayeler yokmuş gibi geliyor bana. İçindeki bulunduğum çaresizliği anlatmaya çalışıyorum ama kelimelerim yok. Cümleler hiç var olmamış gibi boş boş bakıyorum o beyaz sayfaya. Olmuyor ama ve ben gidiyorum...