Evrenin iki ucunda sonsuzluğa doğru sürüklenen iki küçük göktaşıydık biz. Ne bir yönümüz vardı, ne bir rotamız. Sadece bir umutla aşardık güneş sistemlerini. Acelemiz yoktu, evrenin sonuna kadar vaktimiz vardı hani. Sonra sen yanlış yola saptın, bir güneşin yörüngesine girdin. Bana da çarpacak gezegeni seçmek kaldı, ben de küçük mavi bir tane seçtim kendime. Oysa hep mezarımın sende olmasını düşlemiştim...