Her hikayemin içinde biraz sen vardın. İçlerinde ne kadar sen olursan o kadar da yaşıyordum ben. Hikayelerimden gittikçe ben ölüme yaklaşıyor, ne zaman bir cümleme gizli özne olsan orada geri dönüyordum yaşamaya. Garip olan kısmı neydi biliyor musun? Yaşamda sen yoktu bu yüzden yaşamam anlamsızdı. Fakat seni yazabilmem için yaşamam gerekiyordu. Bu ikilemde çaresiz kıvranışlarım oldu. Elime boynu kırılmış bir kaç cümleden başka bir şey geçmedi hiç. En kötüsü ise yaşam içinde seni barındırmıyordu ve hikayelerimde asla seni anlatmayı başaramadım. Tekrar soruyorum o halde neden yaşıyorum?