Şu güne kadar bir çok hikaye anlattım. Bir kısmını yazdım bir kısmı ise hiçbir zaman tanışamadı sayfalarla. Bazı hikayeleri unutmak için anlattım, onları duyan olmadı. Bazılarını ise hatırlamak için yazdım. Kimisi acımı dindirdi, kimisi tenimi parçaladı, kimsi sinir krizlerime ev sahipliği yaptı. Bazı hikayeler yalnızlıktan doğdu, bazıları çaresizlikten. Mutlulukla büyümüş bir hikayem olmadı benim, kelimelerim hep kan koktu. Yazdıkça sonra kanın o acımsı kokusunu parmaklarımdan çıkarabilmem yıllarımı aldı, belki fazlasını. Ancak hep yarımdı hikayelerim, son yazamadım ben. "ve sonsuza kadar mutlu yaşadılar" diyemedim mesela. Bütün karakterlerim yalnızdı benim, aksini anlatamadım hiç. Bazı hikayelerde öldüm, öldürüldüm veya yeniden doğdum. Kimliğimi kaybettim bir çok öykümde, yamalar yaptım yaralarıma. Yaşadığım için yazmadım ben, yazdığım için yaşadım.
Ancak bir Seni yazamadım. Senle başlayıp, Senle biten bir öyküm olmadı hiç. Bu yüzden hep yetimdi kelimelerim. Her cümlemin sonunda boşluklar vardı bir gün gelirsin diye. Her nokta rahatsızdı yerinden. Sensiz biten her cümle eksikti, yapayalnızdı. Sayfalar boyunca tenini betimleyemedim, mutluluğun haritasını dudaklarının coğrafyası dersinde anlatamadım. Yarım öyküler yazdım ben ve çeyrek yaşamlar yaşadım. Sensiz biten her hikaye ölümdü benim için. Bir gün sona erecek hayatım. V o gün sensiz bir hikayenin bitimi olacak...
