çocukluğumu, hüzünlerimi görmesemde bir şey değişmez,
bir gözlerin olsun,
yanaklarındaki küçük gamzeler belki,
öldükten sonra cennete gitmek istemiyorum mesela,
sen gibi koksa kara toprak bana yeter,
bide gözlerin olsun,
ölünce beni yüreğinde saklasalar mesela,
hep orada yatsam,
veya dudaklarımızın yolları bir kez olsun kesişse,
mezarıma çiçek diye seni dikseler mesela
gömseler beni en ıssız çölün, en yalnız karanlığına,
köklerin bedenime sarılsa, ben kendimi cennet bahçesinde zannetsem
çocukluğumu falan görmek istemiyorum öldüğümde,
dudaklarından bir çift kelime dökülsün,
ben kelimeler gerçeğe dokunduğunda öleyim yeter,
bir tek cesedim ulaşsa sana, birde darağacındaki kelimelerim,
tarih bu aşkı kanla değil ama gözyaşıyla yazsa...
not: şiir falan yazamam ben, yok öyle bir yeteneğim. lakin şu günlerde başka bir şey gelmiyor elimden, kusura bakma sevgili, cümlelerimin boynu hala bükük kalıyor düşlerinin karşısında...