İnsan kendini kesebilir eğer umudu varsa kırabilir lades kemiğini. Ancak senin yaralarının karşısında boynu bükük bir kuğu gibi, çaresiz kalır. Unutsa değil ölse bile kanar o yaralar. Uzun tırnaklı parmaklar, koyu kırmızı bir oje sürülmüş, eller kremli, yumuşacık. Alkolik bir cerrah kadar ustaca kesiyorsun. Tırnakların kalbin derinliklerine doğru giderken öyle bir uyuşturuyorsun ki karşı tarafı, ölüm bile önemsiz geliyor. Canı yanarken gülümsüyor insan, onunla ilgilendiğin için. Acının yoğunluğunda çığlık atmaması sırf bu yüzden, gülümsemen kırılır diye. Bir cümlesinde özne oldun diye cennette olduğunu zanneder. Kalbimi "Sen" parçaladın diyebilmek için her şeye katlanır. O anda ölse pişman mı olur zannedersin. Bir cümlesinde özne oldun ya, umurunda mıdır başka bir şey.
Tırnakların onun kalbine saplanıyor, parmaklarından aşağıya oluk oluk kan boşalırken gülümsüyorsun. Sen gülümseyince o unutuyor acılarını. Sonra parçalamaya başlıyorsun kapakçıkları, yırtıyorsun karşına ne çıkarsa çıksın. Ki bunları tek bir kaburgayı bile kırmadan yapıyorsun. Söyle bu yaralar nasıl iyileşir? Dikmeye kalksa en az üç kaburgayı kırmalı, sonra güçlü bir yapıştırıcı ve iplik. Kalp yanlış dikilmez ki, "Sen"in açtığın asla yaraların kapanmaz ki. Bunlar işe yarar mı sanıyorsun? Komik olma lütfen, pişman değilsin, yalan söyleme.
Söküp atsa kalbini yaşayamaz daha fazla, yama yapsa yama tutmaz. Gülüyorsun, o ise cennette olduğunu zannediyor. Yapabilse söker o anda kalbini, yerine herhangi bir şey koyar. Bir poşet mesela, veya metalden bir kutu. Yapabilse ölür o anda. "O" öldürdü beni diyebilmek için. "O sadece sevdiklerini öldürür" diyebilmek için yapar bunu. Katilinden gurur duyar, gurur! Sen yokken ölmek ister ama yapamaz çünkü bir cümlesine özne olmuşsundur "Sen". Gerçek özne, hayallerden değil diğer cümlelerinde olduğu gibi.
Tek bir cümle için hayatını verir insan. İçinde "Sen"in olduğun bir cümle içinse yaşar. Anlamıyorsun değil mi katillerin en güzeli, en acımasızı.