Yaşamım olamayacak kadar utangaçsın eyvallah. Peki katilim olur musun?
Katilim olur musun?
Karmaşık rüyalar görüyorum bir süredir. Hani gecenin köründe uyanmanıza sebep olan ve sizi bir süre boyunca da alıkoyan rüyalar varya onlar gibi. Gecenin bir köründe nefes nefese uyanıyorum. Uyandığımda tek hatırlayabildiğim onun gözleri oluyor. Mutlu uyanıyorum her seferinde ve mutlu olabildiğim bir rüyadan vakitsizce uyanmanın acısını çekiyorum. O kadar garip ki bazen onun gözlerinin gölgesi altında öldürüldüğümü görüyorum ve ölümüm uyanmam oluyor. En kötü tarafı ise onun parmakları boğazıma dolanmış, dudakları dudaklarıma bir ışık yılı uzaktayken uyanmak. Bir sonraki anda ne olacağını bilemiyorum, öldürecek mi yoksa öpecek mi? Bu bilinmezlik korkunç, sonuçta iki olasılıkta da mutlu oluyorum. Daha doğrusu birinde mutlu oluyorum, ötekinde mutlu ölüyorum. Ancak o mutluluğu bir tarafa bırakarak uyanıyorum ve uyandığında hiçbir şeyim olmuyor. Boş bir yatakta kendime sarılıyorum çünkü başka yapacak bir şeyim yok. Karanlık bir odanın gölgelerinde onun yüzünü arıyorum sonra. Mutluluğunun onun parmaklarından olduğunu biliyorum ve diyorum ki kendime bu yüzden asla mutlu olamayacaksın sen. Sonra bari o öldürse beni, güzel gözlerini görsem son anlarımda diye dua ediyorum. Ki bu benim için mutluluğun tanımı oluyor.