Ölüm garip şey doğrusu. Düşünsenize yıllarca madde olarak yaşamış, dokunmuş, hissetmiş, konuşmuş, ağlamış olan sen artık madde olmaktan vaz geçiyorsun. Tamam senin seçim hakkın yok bu konuda ama sonuç önemli olan. Madde olamıyorsun artık. Onlarca yıl yaşayıp bir şeyler yapan senden tarih bahsetmiyor. Başkalarının cümleleri seni anlatmak için -miş-li geçmiş zaman kullanıyor. Bu noktada inançları anlatıma katmak niyetinde değilim, yaparsam da bağışlayın. Ancak madde olan sen bir anda tamamen soyut bir kavrama dönüşüyor. İnsanlar artık somut olan sen ile ilgilenmiyor, soyut bir sen yaratılıyor o anda hatıralarından. Herkesteki sen de birbirinden farklı oluyor elbette. Kişilik bölünmesi yaşıyorsun bir anda garip olsa gerek. Elbette o sen hayalini kurgulayan kaç kişi gerçek seni tanıyor bu da ayrı bir konu. Maddesel sen gidiyorsun bu hayattan, artık duygular yok, hissedemiyorsun. Zaman üzerineki etkin tükeniyor. Peki ya geriye ne kalıyor, hatıraların. Başka zihinlerde, başka bedenlerdeki hatıraların. Hep gülüp eğlendiğin bir arkadaşında mesela o kahkaha atarken ki halin kalıyor, onda hep gülüyorsun. Omuzlarında ağladığın, göz yaşlarının tanığı birisinde ise farklı bir yerin oluyor. Sen bu noktada hepsi ve hiçbiri oluyorsun ama madde sen veya fikir dünyandaki soyut sen ortada yok. Başkalarındasın artık. Bu noktada iyi izlenim bırakmalıyız, iyi hatırlanalım muhabbetlerine hiç girmeyeceğim. Nasıl olsa madde sen artık yok. Bitti herşey.
Anlatmak istediklerim bu kadardı aslında bundan sonrası anlatmak istemediklerim olarak kayda geçsin. Başkalarındaki sen de gideceksin bir süre sonra, sadece kısa bir kahkaha kalcak büyük ihtimalle. "gözden ırak olan gönülden de.." sözünde olduğu gibi kekremsi bir tat, buruk bir gülümseme halini alacaksın. Hoca cemaate soracak "nasıl bilirdiniz" diye "iyi bilirdik" diyecekler, iyi bilmeseler bile. Bu ensana da sadece hoca için bir süre madde olacaksın, sonrasını malum zaten, herkes biliyor madde olan sana neler olacağını. Bunları anlatmak istemiyorum ama ben. Sadece gidenleri çok özledim ve özlemimi dindirebilmek için bunları yazdım. Dedemin o şefkatli bakışlarını, Kerim abinin o neşeli sesini özledim. Ağlamak istediğim ama kendim dahil kimsenin hatırasında ağlayamadığım için yapamadım. Belki insanlardaki ve kendimdeki izdüşümlerimi değiştirebilirsem bunu başarabilirim. Farkındayım uzattım biraz. O kadar konuyu değiştirmeyi denemiş olsam da başaramadım. İnsan ensesinde o soğuk nefesi hissettiği sürece değiştiremez zaten konuyu.
Böyle bilinsin o zaman hayat, hadi sağlıcakla kalın...