...

Çok bilinmeyenli bir denklemin eşitsizliklerine ismimi kazıyorum,
En büyük yalancısın ve inandığın her şey sanal,

“her şey”

“neden?” diye soruyorum hayata, “neden hep karanlığa çıkıyor gölgemin iz düşümü?”
Kalbimin sarp kıyılarına hiçliğin azgın dalgaları çarpıyor, parça parça dökülüyorum aynanın diğer tarafında,
Ayın karanlık yüzünde yazmaz olaydım, yaşamaz olaydım,
Her şey doğar, ölür ve yaşlanır, hangi basamağındayım yanılgıların,
Gözlerim siyanür üretmekle meşgul ve ben sanrılarımın hıçkırıklarında boğuluyorum,
-aydınlık neden karanlık?-

“herkes”

Sağ bileğimden aşağıya doğru durmaksızın kanıyorum, sol elimde kırmızı bir bileklik saklıyorum tenimin şafağında,
Geçmiş boynumda taşıdığım en ağır pranga, anla-ya-mazsınız en iyi ben bilirim,
Güzlerim, günlerim, dünlerimi
Ayrılık en kutsal ibadet oluyor çok sesli sevişmelerde,
“intikam” için yalvarıyor asi çocukluğum,
“artık çok geç” diyorum satır aralarında bir roman yakarken ruhumun, anılarımın gözlerini oymuşum, çok mu?
“istisnalar yoktur”

“her yer”

Attığım her adım arzın merkezine doğru, kansız otopsilerimde bolca görev alıyorum,
Neşteran kesikler atıyorum soluk borumun düğümlerine, gelecek geçmişimde göçebe
Ve ben kendi bilincimi sıfırlayıp, en son yazılarımı yüklüyorum,
Uzak sözlerime bile yabancı,
Ve o anlamsız kahpe umursamazlıklar, uykusuz gecelerimin lanetini salıyorum üzerinize,
Boğaz manzaralı bir akıl hastanesi için neleri feda etmek gerek?
Kalmak, gitmekten daha zor oluyor bazen, eski bir altıpatlar bağlıyorum bir martının kırık kanadına,
“al ve bitir her şeyi!”
İstediğiniz koltuk çoktan tutuldu cenazemde, üzgünüm bir sonraki oyunumuza bekleriz “gözyaşlarının intikamı”

“sahte!!”
Geriye ne kaldı söyleyecek, artık bitti…

Oğuz Marangoz..
04.03.2007


not: eskilerdeyim biraz, günümüze tutunmaya çabalıyorum olmuyor, neresinden tutsam parmaklarım kayıyor, düşüyorum. yarın durmaksızın kaçıyor benden yetişemiyorum bir türlü. bir tek geçmiş kalıyor bende eski günlerin hüzünlerinde yıkanıp, o güzel sülfürü çekiyorum içime. geçmiş kalıyor geriye, eskiler kalıyor, acıların azlığında mutlu oluyorum. ne güzel değil mi?