Hayat hep beni şaşırtmak, canımı yakmak mümkünse birazda kanımı akıtmak zorunda sanırım. Herşeye eyvallah diyoruz, "kriz var" tamam buna da eyvallah! Ancak bir noktadan sonra hayat bu ılımlı, sessiz benden de sıkılıyor ve bover sen "eyvallahı" diyor. "isyan et sen, isyan gözlerine çok yakışıyor" hadi ordan ya hayat, bırak peşimi. Hayır ben sorunluyum, sen benden de betersin . Bir konuda anlaşalım derim ben "bir şey gösteriyorsan, ver!" .Tamam sapıkça gelebilecek bir cümle ama böyle bir anlaşma istiyorum ben. Bana cenneti gösterip zindanlara hapsetme. Çok zor değil, değil mi?
Sanrıları görmezden geldiğim zamanlarda onlar bile gittiler. Gitmedilerse binbir türlü geyik yaparak kaçırdım. Her gece kırmızı gözler görüp sonrasında popomu dönüp uyudum, umursamadan. "Deli olmadığımı" bola tekrarladım kendime. Fakat olmuyor işte yapamıyorum. Ben ne kadar kaçmaya çalışsam da hayat peşimi bırakmıyor. Düşünsene be blog dün O'nu tekrardan gördüm! Düşünsene ya, yıllar sonra tekrar gördüm. Beynimin bana oynadığı bir oyundur dese de insanlar buna inanmak çok güç gerçekten. Araba biraz daha yavaş gitse veya kapıyı açıp atladığımda ölmeyeceğimi bilsem atlardım. Gerçekten de atlardım, belki amacı buydu bilemiyorum ama neden canımı yakmak istesin ki? Düşünsene blog atlasam ve bir şekilde canlı kalabilsem -100 km ile giderken pek mümkün değil ama- ve O'nu gördüğüm yere gittiğimde orda olmayacak. Yanından geçtikten sonra başımı çevirerek O'na bakmaya devam ettim. Gözlerini gördüm, o güzel yeşil gözlerini! O karanlıkta zümrütleri kıskandıracak şekilde parlayan yeşil gözlerini. O cennetten kovulma gülümsemesini hissettim tekrardan. Yüzünün her kıvrımında ölmek istedim blog. O'nda gömülmek istedim! Ancak her zaman ki gibi O bir hayal edasıyla kayboldu, bense gerçeğin bok çukuruna kafa üstü düştüm.
Zor zamanlar blog, anlaşılmayı beklemekten vazgeçeli uzun zaman oldu. Hayattan bir şeyler beklemekten vaz geçelide oldukça uzun zaman oldu. Ancak yine de zor zamanlar, inan bana çok zor zamanlar. Bir hayale platonik aşığım ben, elden ne gelir!
"Eee, hayat anlaşmamıza var mısın? Yok musun?"