Yazdıkça içimde büyümen doğrusu korkutuyor beni. Kısa bir zaman sonra tüm benliğimi kaplayacağını hissediyorum. Yanlış anlama kalbimdeki senin yüzdesinin artmasından şikayetçi değilim. Hatta uzun zaman sonra içimdeki güzelliklerle pek bir mutluyum. Zaten neyim varsa alabilirsin benden. İsteyip istemeyeceğini bilemem ama dediğim gibi varlığımı kaplamandan rahatsız değilim.
Bana en büyük hayalimi soruyorlar bazen cevap veremiyorum. Nasıl anlatabilirim en büyük hayalimin ellerini tutmak olduğunu? Gözlerine bakmayı hayal bile edemediğimi nasıl betimleyebiliyorum bilemiyorum. Garip doğrusu yüreğimin derinliklerinde bu kadar hızlı yol alman. Çok uzun zamandan beri içimde sana ait bir yer vardı elbet ama şimdi o denli büyüdün ki artık etrafında başka bir şeyler barınamıyor. Son zamanlarda seninle ilgili hayallerimin sayısını sorsalar inan kimse cevabıma inanmaz. Sana söylesem mesela sen kesinlikle inanmazsın sözlerime. Elbette nasıl tepki vereceğini bilemiyorum sonuçta bu konuyla ilgili tek kelime bile etmedim sana.
Bu beni korkak mı yapar emin değilim. Neden söz konusu olan sen olunca gözümü karartamıyor, ne olursa olsun diyemiyorum? Neden senli bir cümlenin karşısında ellerim, kollarım bağlanıyor? Acaba korkuyor muyum? Korkuyorsam eğer neyden korkuyorum? Seni kaybetmek mi daha dayanılmaz yoksa sensiz bir hayat mı emin değilim. Belki de en kötüsü o güzel gülümsemeni, gözlerindeki o ışığı silebileceğimdir. Biliyorum bunu çünkü onları silebilecek kadar derinine ulaşabilirim. Belki bir başkasının asla ulaşamayacağı yerlere gidebilirim sende. Ancak sana gülücükler verebilecekken bunları düşünmek bitiriyor beni. İşte bundan korkuyorum sanırım.
En büyük hayallerimin karşına geçince en büyük korkuma dönüşmesi de oldukça zorluyor beni. Bu kadar ironi inan fazla geliyor bana. Gözlerimi kapadığım her anda, her kahve falımda, her rüyamda yüzünün olmasında inan anlam aramıyorum. Aramaya kalksam kaldıramayacağım kadar hayal dolar yüreğime. Bu yazıları oksan nasıl hissedersin bilemiyorum doğrusu. Sevinir ve mutlu mu olursun yoksa üzülür müsün hiç bir fikrim yok. Zaten bu kadar belirsizlik fazla oluyor. Aslında bu yazıları okusan kendini tanıyamayacaksın. Ayrı bir konu ama bu yazıları okumayacaksın bile. Ancak içimde bir ses senin okumanı ve her şeyi öğrenmeni istiyor. Evet, bu satırları senin okumayacağını bilerek senin okuman için yazıyorum. Farkındayım karıştı her şey ama dediğim gibi düşük bir ihtimal var ve ben o ihtimale oynuyorum. Bütün bu şizofreninin içinde tek sığınağım ise ellerini tutabildiğim o hayal. Garip birilerine anlatsam mesela bırak diyebilirler bana. Anlatsam mesela bırakamam diyebilirim. Onun sevgisi yeter diyebilirim bana. Fazlasında gözüm yok zaten. Bir ellerini tutmak var o kadar. En küçük hayalimin aslında en büyük hayal olması ne kadar da güzel bir duygu böyle. Düşünsene ellerini tutup kokunla ciğerlerimi doldurduğumu.